Italië Dolce Vito (zoete uitnodiging)




Nevel boven de weilanden. Hier en daar steekt een boomtop boven de mist uit. Alsof er een dansen deken op Friesland is gelegd. De zon die erop schijnt maakt het beeld compleet, het is een fantastische morgen.

Het is negen uur en we nemen we een tussenstop. We zijn de Duitse grens gepasseerd en hebben de eerste tweehonderd kilometer gehad.

Door het Ruhrgebied kijken we uit naar de vele schoorstenen en grote bedrijvigheid. De eerste zien we als we bij Oberhausen zijn. Dat was dan ook de laatste. We zijn er verbaasd over. We rijden op de Autobahn drie toch dwars door een groot industriegebied. Langs de snelweg is alles groen. Er is hier veel veranderd nadat we hier lang geleden voor het laatst gereden hebben.

Voorbij Karlsruhe nemen we afrit 54 richting Strasbourg. Vlakbij de snelweg zoeken we de kleine camping die we in onze Acsi gids gevonden hebben in Willstatt-Sand. We zijn nu acht uur onderweg geweest, het is drie uur. Alle tijd om eerst nog even Sand te bekijken. We zijn blij verrast er vakwerkhuizen aan te treffen. Een toegift van dit mooie dorpje. De diesel is hier met € 1,36 nog duurder dan thuis, maar we gaan pas tanken als we vlak voor de Zwitserse grens zijn.

We hebben er nu 670 km op zitten. De camping aan de Waldstrasse 32, is gemoedelijk een van de oude stempel. Een doorgangscamping met een paar vaste plaatsen met een hoog kabouter gehalte. Twee derde zijn doorreis plaatsen en het valt ons mee dat er al veel gasten, voornamelijk met camper zijn. Een paar Engelsen een Nederlander en verder natuurlijk Duitsers.

Een wandeling langs weilanden, die zijn omgeven door bos, brengt ons bij een van de vele uitkijkpunten voor de jacht. Verderop steekt een haas een pad over. Aan een bosrand zien we een hertje en daarna nog een, vlakbij. Ze gaan het hoge gras in. Als ik nu de jager was geweest hadden ze moeten rennen voor hun leven, maar ze lijken ze zich van geen kwaad bewust.

s' Avonds besluiten we het aangeprezen restaurant te proberen, Mediterraans. Op de kaart staat ook Schnitzel en Schwein, maar allebei bestellen we een pizza, wel met een Radler en Pilsener. Het restaurant wordt door een Italiaans gezin gerund en ondanks de ouderwetse inrichting is het er goed eten. Daarna zitten we nog even. Het is buiten fris en we gaan dan voldaan van onze eerste reisdag in onze T4, vroeg op bed.


Zondag 3 mei

Het regent vannacht pijpenstelen. Om zes uur zijn we al klaar wakker. De voorspellingen hier zijn somber. Nu het droog is zet ik snel het water op onze Gaskomfoor om het voor de koffie te koken. Een ontbijt van meegebrachte crackers smaakt ons best en acht uur rijden we de camping weer af. Bij Basel de grens over. Het weer is bewolkt en maar weinig is het droog. Tunnel in tunnel uit. De een nog langer dan de ander. Bij Luzern kunnen we ondanks de laaghangende wolken de omgeving en het Vierwaldstattersee mooi bekijken. Als het weer deze dagen zonnig is, dan gaan we de Grimselpas over. Afgelopen dagen heeft het er nog gesneeuwd. Overdag is het er drie graden en s'nachts vriest het behoorlijk.

We gaan door de Gothardtunnel. Nooit zijn we hier eerder doorheen gekomen. Door het stoplicht kunnen we gedoseerd de tunnel in. Tweerichtingsverkeer zonder vangrail ertussen gaan we zeventien kilometer lang door en door. We knipperen met onze ogen als we het witte licht weer inrijden en ontwaren een kilometerslange file op de andere weghelft. Zijn wij even blij.

We nemen afrit 47 naar Locarno. De volgende dorpjes wordt de weg steeds smaller. Al tientallen kilometers is alles in het Italiaans aangegeven, maar voorbij Brissano passeren we de Zwitsers Italiaanse grens. Een Zwitserse douanier is bijna het enige dat naast zijn kantoortje de grens markeert. Dat hij ongelofelijk chagrijnig kijkt, maakt voor ons toch iets van een echte Zwitserse grens goed.

Dan komen we in Cannobio. Ons reisdoel. Onze oma is hier vroeger zo vaak geweest en nu ze er niet meer is willen we hier graag ook een keer naartoe.

Aan de linkerhand zien we direct een mooie camping aan het water. Als we de ingang zoeken, komen we uit bij een markt. In zo’n info boekje had ik al eens gelezen dat Cannobio een zondagmarkt heeft. Heel aanlokkelijk, maar we besluiten toch eerst een plaatsje op te zoeken en pakken ook ons Acsi boek er even bij, het wordt camping Del Sole. Voor het eerst laten we tomtom toe in onze T4. Nog 275 meter rijden en dan zijn we er al. Onder een tunneltje en diverse straatjes door. Er zijn veel meer campers, voornamelijk Duitsers en we krijgen een plaatsje op steenworp afstand van een riviertje. Alle nodige gemak aanwezig, maar helaas, op het uiteinde van ons verlengsnoer past de meegenomen ‘adapter’ niet. Ons snoer is nog om zo op onze caravan aan te sluiten, humor. Dan maar geen stroom.

We volgen eerst het riviertje naar het dorp. De markt is al afgelopen en we wandelen naar het Lago Maggiore. Voor het eerst. Indrukwekkend zo groot. Er hangen wolken, de bergen zijn donker, maar de lucht is helder. We genieten van het uitzicht en als er ook nog een zonnetje doorheen komt gaan we op de rotsen tegen een kademuur zitten. Uit onze rugzak pakken we twee blikjes, een Radler uit NL.

Als we later het dorpje inlopen zien we waarom het hier zo geliefd is. Kleurrijke gevels en overal terrasjes uitkijkend over het water. Het is er niet druk maar toch gezellig. We kiezen een terras waar natuurlijk de meeste mensen zitten en nemen het er van.

Op de terugweg komen we langs een Doner Kebab. Een collega had deze al aanbevolen, als zou deze de lekkerste Kebab van heel het meer hebben. En inderdaad, het heeft ons gesmaakt. Nog even wifi met hoe kan het ook anders, het wachtwoord is er ‘doner-kebab’. 

S’Avonds gaat het regenen. We zitten onder de achterklep, maar het wordt toch best koud. We gaan al vroeg onder wol. Het meegenomen dubbele dekbed is fijn.

Heel vroeg wakker. De lucht is grijs, maar gelukkig is het droog. Water koken voor de oploskoffie en op jacht naar verse broodjes. Op een tafel liggen nog drie bruine zakken met broodjes waar een mevrouw voor me er een van pakt omdat haar naam erop staat. Tja, wij hoopten natuurlijk dat er zo ook wel wat te koop zou zijn. Meegebrachte knäckebröd  en oude kaas biedt altijd uitkomst.

Gisteren hebben we al besloten dat we verder zouden reizen. In ieder geval naar zonnig weer. We hebben dan ook nog maar net ons ontbijt op, wanneer het begint te regenen. Heerlijk hoe snel we klaar voor vertrek zijn.

Zonnige vooruitzichten zijn er onder de lijn Turijn en Alessandria. We willen niet naar de Bloemen Riviera en het binnenland daarboven is ons onbekend en zegt ons dan ook niets. Richting Parma is het ook zonnig maar dit is ons te ver om aan het eind van de week ook weer terug te reizen. Hoe gek ook, maar op dezelfde hoogte geeft Bardolino prachtig mooi weer voor de hele week aan. Ons reisdoel voor vandaag, het Gardameer, ik denk zo’n 300 tot 400 kilometer. Bij Verbania gaat het naar een snelweg die een heel stuk omhoog licht. Tussen de tunnels door af en toe een mooi uitzicht op het Lago Maggiore.

Voorbij Milaan even een pauze. De bewolking is licht en zon komt er bijna doorheen. De laatste buitenlanders hebben we dan al een tijd achter ons gelaten. Bij het tankstation Italianen in truien en overhemden, maar toch vinden wij het ontzettend warm. Een temperatuur waarbij de zwembroek al rustig aan kan.

Tanken doen we natuurlijk niet. We houden er rekening mee dat in Italië de brandstof duur is, de diesel kost hier € 1,63 per liter. Onze 85 litertank is nog halfvol.

Afslag Pesschiera en dan eerst bij de aangegeven Famila langs voor wat boodschapjes. Op de parkeerplaats gele nummerborden. Tuurlijk weten we heel goed hoe geliefd het Gardameer is. Nu vijftien jaar geleden zijn we al eens op camping Bella Italia geweest met voor ruim negentig procent landgenoten. Dit had ook wel wat. Toch zijn we verbaasd op de stellingen pakken vlokken te zien. Zelf met de tekst ‘chocolade vlokken’. En zo zijn er nog veel meer producten voor ons te koop.

Wij komen er vooral voor een adapter, die ze niet hebben. Wel nemen we Aperol Spritz en natuurlijk Limoncello mee. De komende dagen zijn nu al super.






Zaterdag 9 mei

Vannacht komt het met bakken uit de lucht. Dat slaapt heerlijk. Uitgeslapen maar nog vroeg gaan we al om zeven uur weer op pad. Onderweg nemen we wel een frühstück.

We zijn nog in het dorp als we een Mac Donalds zien. Gisteren waarschijnlijk ook al, maar dit was ons verder ontgaan.

Voor eigenlijk weinig nemen we een ontbijt met extra croissants en zijn nog voor half acht weer op pad. Het uren maken gaat nu makkelijk. Het continu doorrijden wat minder. In de omgeving van Stuttgart vaak file. We rijden door Karlsruhe naar Landau en stoppen om half twaalf in het Stadtmitte voor een lunch. Vier uren onafgebroken onderweg geweest. Het terrasje dat we kiezen blijkt nog een Italiaanse inslag te hebben ook, toevallig. Daarna lekker winkelen. Dit is lekker ontspannen en we nemen dan ook lekker de tijd. Twee uren later weer in de T4 zoeken we onze plaats voor een overnachting uit. We gaan naar Erden, een camping aan de Mosel. Voor de laatste stuk als we de 61 af zijn hebben we de navigatie ingesteld. Rijden met navigatie is weer even wennen, maar met nog enkele tientallen kilometers meerdere gewone wegen voor de boeg wel gemakkelijk.






Toscane februari 2014

Een jaar geleden begint het bij ons te kriebelen ons op Italië te gaan oriënteren. 
Doordat enkel onze gedachten veel naar Italië voor op de langere termijn gaan, worden we door mijn broer weer even met beide benen op de grond gezet. Zo geeft hij doodleuk aan 'waarom gaan jullie niet gewoon een keer naar Italië'. 

Zo gedacht zo geboekt. Als uitspatting op 5 december voor mijn echtgenote samen een midweek in de voorjaarsvakantie naar Toscane geboekt.

Heen en terug zijn nu geregeld. De rest doen we op de bonnefooi.
Nog nooit eerder zijn we met alleen handbagage, een rugzak, op reis geweest.
Ook gaan we vooraf niet de plaatsen waar we heen kunnen vastleggen door een overnachting te boeken. Behalve het eerste hostel, omdat we pas s'avonds landen. Heerlijk, wat een vrijheid.

We komen aan om 20.15, Aeroporto Galileo Galilei
Interessant is het lijntje naar de natuur- en wiskundige waarnaar dit vliegveld genoemd is. Zo heeft de in 1564 in Pisa geboren Galileo bewezen dat de snelheid van de val van een groot voorwerp hetzelfde als dat van een klein voorwerp is. Zo liet hij, om dit aan te tonen van de toen al scheve toren een kleine en een grote kanonskogel met hetzelfde soortgelijk gewicht naar beneden vallen. De kogels kwamen precies gelijk beneden.

We willen met een bus vanaf het vliegveld naar ons hostel gaan en de laatste paar honderd meter lopen. Helaas bleek gisteren het adres anders was dan eerder stond aangegeven. We blijken in Pisa Downtown te overnachten. Helemaal niet op steenworp afstand van de Piazza dei Miracoli met de toren van Pisa, maar aan de andere kant van de rivier de Arno. Lopen is nu geen optie meer. Wat we in Nederland niet zo gauw doen, doen we nu wel. We spreken een taxichauffeur aan en vragen wat het kost ons naar de Via Guiseppe Mazzini kan brengen. Even als kanttekening, ik heb een beetje Italiaans geleerd in de afgelopen maanden. Om niet het feestje van de taxichauffeur te worden, vragen we ook naar de prijs. Van verbazing snellen we de taxi in, hij brengt ons voor maar 8 euro naar het hotel. Een rit door de avond donkere straten van Pisa volgt. We komen in een donker straatje we worden voor de deur afgezet. Via de intercom krijgen toegang tot een halletje waar behalve een toerist verder niemand is. Er liggen sleutels op een balie. Op geen van de kaartjes staat onze naam, maar met afbeelding van de boeking op de digitale techniek voelen we ons niet ongerust.
Als  we geen intern telefoonnummer of een andere verwijzing naar een eigenaar kunnen vinden ga ik tenslotte op zoek. Er leidt een smalle trap naar boven. In een gangetje tref ik op de tweede etage een deur met privato aan. Geen bel, maar luide stemmen en ik klop op de deur. Aan datgene wat ik te horen krijg lijkt het alsof ik opgemerkt ben, maar de deur blijft gesloten. Ik ga verder naar bovenste etage waar ik zelfs door een openstaande deur een appartement kan bewonderen. Het licht gaat niet aan, maar ook in het schemerlicht valt op dat het er goed uit ziet. Beneden gekomen en mijn in spanning afwachtende reisgenote mijn bevindingen verteld komt na vijf minuten de lift in beweging. Uiteindelijk komt er wat moeizaam een vrouw uit de lift wie de eigenaresse blijkt te zijn. Ze verontschuldigd haar dat ze zo laat is gekomen en is een allerhartelijkst mens. Met de namen blijkt het niet helemaal te kloppen maar dit is helemaal geen probleem. We gaan met zijn allen naar ons appartement en na wat uitleg vertrekt de eigenaresse weer. Als zij een opmaat is voor hoe doorgaans een Italiaans karakter is, zijn onze komende dagen nu al geslaagd.


Uitzicht vanuit Mazzini Downtown in Pisa, s'morgens.

De volgende dag vroeg wakker. Een uitzicht op een binnenplaatsje, maar mooier, wat een heerlijk weer. 
Opfrissen, kleren aan en de rugzakken weer vullen. Kamer weer netjes achterlaten en we gaan naar beneden en leggen de sleutel op de balie.
Buiten lopen we over een smal stoepje achter een muur welke ons scheidt van de rivier. Voorbijrijdende auto's komen vlakbij, maar veel zijn het er nog niet. We lopen door naar een brug die ons naar het centro waarover we in het centrum kunnen komen. Eenmaal bij de brug zien we ook zandzakken op de muur liggen. Nog maar enkele dagen terug hebben ze hier in Pisa nog wateroverlast gehad.
Aan de overkant gaan we op in een groepje jeugd. Ze hebben rugtassen mee en lopen in een tempo waardoor we het gevoel krijgen dat een vaak gemaakte looproute voor hen moet zijn. Een scuola is vast hun eindpunt en zal ons ook wel naar het centrum leiden.

We gaan door straatjes en steegjes. Een stenen poort door met gewelven en we zijn ineens op een binnenplein. Marktlui richten hun groentekraampjes in. Veel tijd om naar te kijken is er niet. We volgen weer een steegje in en komen langs een koffiebar. Wij gaan er naar binnen en bestellen beide een cappucino en kijken naar een keur aan broodjes. Het wordt er een gevuld met chocolade. Het heeft wel wat weg van een Brioche.
Buiten op het terras komen we tussen wat studenten te zitten die naast hun ontbijt nog wat huiswerk maken. Onze broodjes zijn nog warm. We kijken elkaar aan en beginnen spontaan te lachen. We voelen hetzelfde, het is als een cliché, de koffie is hemels.
Haast hebben we niet, maar toch willen we nog iets bekijken voordat we een treno naar Firenze gaan nemen. Ons gevoel waar we ons in het centrum bevinden blijkt wel te kloppen als we uiteindelijk na een lange straat uitgelopen te hebben een wereldberoemd uitzicht ontwaren.








De toren van Pisa

Natuurlijk maken wij ook van die typische foto's zoals elke toerist dat doet. Hoewel, een foto van mij laten maken alsof ik het omvallen probeer tegen te houden laten we aan anderen over.
Daarna zoeken wij het 'stazione Pisa centrale' op voor onze volgende reisbestemming florence. 

Deze pagina is nieuw en wordt nog aangevuld!

Zoete gerechten als toetje zoals hieronder, hebben een link naar een video.
De filmpjes hoe je het recept kunt bereiden komen van een italiaanse televisiezender.

Het Italiaans vind je hieronder ook terug met de vertaling. Zo is makkelijk te zien welke 'ingredienti' je bijvoorbeeld nodig hebt.

Bananencake Ciambellone Mangiami

Hoeveelheden in de video zijn voor twee cakeblikken of één tulband.
Ik hou hieronder de hoeveelheid voor 1 cakeblik aan.

Ingredienti;
150g di farina 00 (150g bloem, als je die kunt krijgen type 00 (extra fijn), deze is sinds kort bij de Albert Heijn)
3 uova (eieren) 1 banane (banaan)
250g di burro fuso (gesmolten boter)
100g zucchero (suiker) 1 bustine di lievito per dolci (zakje bakpoeder)

Video
Na een italiaanse reclame van 45 seconden de video hoe je het recept kunt maken.

Verwarm de oven voor op 180 graden.
Laat de boter smelten.
Snij de banaan in plakjes.
Doe de eieren in een kom. De suiker erbij en met een garde doorroeren. De gesmolten boter erbij en daarna de bakpoeder en doorroeren. De helft van de bloem erdoorheen roeren en daarna de overige bloem.
Stort een deel cake beslag in het blik en leg daar de schijfjes banaan op. Overdek het met de rest van het beslag.
Plaats het cakeblik 1 uur midden in de oven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten