Toscana febbraio 2014

Een jaar geleden begint het bij ons te kriebelen ons op Italië te gaan oriënteren.
Doordat enkel onze gedachten veel naar Italië voor op de langere termijn gaan, worden we door mijn broer weer even met beide benen op de grond gezet. Zo geeft hij doodleuk aan 'waarom gaan jullie niet gewoon een keer naar Italië'. 

Zo gedacht zo geboekt. Als uitspatting op 5 december voor mijn echtgenote samen een midweek in de voorjaarsvakantie naar Toscane geboekt.

Heen en terug zijn nu geregeld. De rest doen we op de bonnefooi.
Nog nooit eerder zijn we met alleen handbagage, een rugzak, op reis geweest.
Ook gaan we vooraf niet de plaatsen waar we heen kunnen vastleggen door een overnachting te boeken. Behalve het eerste hostel, omdat we pas s'avonds landen. Heerlijk, wat een vrijheid.

We komen aan om 20.15, Aeroporto Galileo Galilei.
Interessant is het lijntje naar de natuur- en wiskundige waarnaar dit vliegveld genoemd is. Zo heeft de in 1564 in Pisa geboren Galileo bewezen dat de snelheid van de val van een groot voorwerp hetzelfde als dat van een klein voorwerp is. Zo liet hij, om dit aan te tonen van de toen al scheve toren een kleine en een grote kanonskogel met hetzelfde soortgelijk gewicht naar beneden vallen. De kogels kwamen precies gelijk beneden.

We willen met een bus vanaf het vliegveld naar ons hostel gaan en de laatste paar honderd meter lopen. Helaas bleek gisteren het adres anders was dan eerder stond aangegeven. We blijken in Pisa Downtown te overnachten. Helemaal niet op steenworp afstand van de Piazza dei Miracoli met de toren van Pisa, maar aan de andere kant van de rivier de Arno. Lopen is nu geen optie meer. Wat we in Nederland niet zo gauw doen, doen we nu wel. We spreken een taxichauffeur aan en vragen wat het kost ons naar de Via Guiseppe Mazzini kan brengen. Even als kanttekening, ik heb een beetje Italiaans geleerd in de afgelopen maanden. Om niet het feestje van de taxichauffeur te worden, vragen we ook naar de prijs. Van verbazing snellen we de taxi in, hij brengt ons voor maar 8 euro naar het hotel. Een rit door de avond donkere straten van Pisa volgt. We komen in een donker straatje we worden voor de deur afgezet. Via de intercom krijgen toegang tot een halletje waar behalve een toerist verder niemand is. Er liggen sleutels op een balie. Op geen van de kaartjes staat onze naam, maar met afbeelding van de boeking op de digitale techniek voelen we ons niet ongerust.
Als  we geen intern telefoonnummer of een andere verwijzing naar een eigenaar kunnen vinden ga ik tenslotte op zoek. Er leidt een smalle trap naar boven. In een gangetje tref ik op de tweede etage een deur met privato aan. Geen bel, maar luide stemmen en ik klop op de deur. Aan datgene wat ik te horen krijg lijkt het alsof ik opgemerkt ben, maar de deur blijft gesloten. Ik ga verder naar bovenste etage waar ik zelfs door een openstaande deur een appartement kan bewonderen. Het licht gaat niet aan, maar ook in het schemerlicht valt op dat het er goed uit ziet. Beneden gekomen en mijn in spanning afwachtende reisgenote mijn bevindingen verteld komt na vijf minuten de lift in beweging. Uiteindelijk komt er wat moeizaam een vrouw uit de lift wie de eigenaresse blijkt te zijn. Ze verontschuldigd haar dat ze zo laat is gekomen en is een allerhartelijkst mens. Met de namen blijkt het niet helemaal te kloppen maar dit is helemaal geen probleem. We gaan met zijn allen naar ons appartement en na wat uitleg vertrekt de eigenaresse weer. Als zij een opmaat is voor hoe doorgaans een Italiaans karakter is, zijn onze komende dagen nu al geslaagd.

Uitzicht vanuit Mazzini Downtown in Pisa, s'morgens.

De volgende dag vroeg wakker. Een uitzicht op een binnenplaatsje, maar mooier, wat een heerlijk weer.

Opfrissen, kleren aan en de rugzakken weer vullen. Digitaal een goedkoop hotel in Florence geboekt. Kamer weer netjes achterlaten en we gaan naar beneden en leggen de sleutel op de balie.

Buiten lopen we over een smal stoepje achter een muur welke ons scheidt van de rivier. Voorbijrijdende auto's komen vlakbij, maar veel zijn het er nog niet. We lopen door naar een brug die ons naar het centro waarover we in het centrum kunnen komen. Eenmaal bij de brug zien we ook zandzakken op de muur liggen. Nog maar enkele dagen terug hebben ze hier in Pisa nog wateroverlast gehad.
Aan de overkant gaan we op in een groepje jeugd. Ze hebben rugtassen mee en lopen in een tempo waardoor we het gevoel krijgen dat een vaak gemaakte looproute voor hen moet zijn. Een scuola is vast hun eindpunt en zal ons ook wel naar het centrum leiden.

We gaan door straatjes en steegjes. Een stenen poort door met gewelven en we zijn ineens op een binnenplein. Marktlui richten hun groentekraampjes in. Veel tijd om naar te kijken is er niet. We volgen weer een steegje in en komen langs een koffiebar. Wij gaan er naar binnen en bestellen beide een cappucino en kijken naar een keur aan broodjes. Het wordt er een gevuld met chocolade. Het heeft wel wat weg van een Brioche.
Buiten op het terras komen we tussen wat studenten te zitten die naast hun ontbijt nog wat huiswerk maken. Onze broodjes zijn nog warm. We kijken elkaar aan en beginnen spontaan te lachen. We voelen hetzelfde, het is als een cliché, de koffie is hemels.
Haast hebben we niet, maar toch willen we nog iets bekijken voordat we een treno naar Firenze gaan nemen. Ons gevoel waar we ons in het centrum bevinden blijkt wel te kloppen als we uiteindelijk na een lange straat uitgelopen te hebben een wereldberoemd uitzicht ontwaren.

De toren van Pisa

Natuurlijk maken wij ook van die typische foto's zoals elke toerist dat doet. Hoewel, een foto van mij laten maken alsof ik het omvallen probeer tegen te houden laten we aan anderen over.
Daarna zoeken wij het 'stazione Pisa centrale' op, voor onze volgende reisbestemming Florence.
Het station is niet heel groot en we kopen twee retourtjes Firenze op ongeveer een uur treinreizen afstand. Het kost ons maar 7 euro per enkele reis. Heerlijk, wat goedkoop is het reizen met het openbaar vervoer in Italië. 
Aangekomen op het Santa Maria Novella, een groot station midden in het centrum, gaan we het hotel opzoeken eerst Mercato di San Lorenzo binnen, een overdekte levensmiddelenmarkt. Thuis in kikkerland hebben we markten in wind en regen, maar hier bij dit toch vaak al aangename klimaat wel een overdekte markt, is alsof ze bij ons het licht nog niet gezien hebben.

Een hapje eten en van de marktvrouw een glas wijn aangereikt krijgen moet toch wel een heel goed gevoel geven.

Na de markt eerst naar de Via dei Martiri del Popolo, hieraan staat Bodoni, ons hotel waar we vanavond en morgenavond een half pension hebben geboekt.
We vinden het nog steeds zo onwerkelijk dat we heel makkelijk en vrij, met alleen een rugzakje als backpackers door de straatjes van Florence dwalen.

Buongiorno, abbiamo una camera per due persone. Ik geloof dat ik het goed vroeg bij de receptie, want hij begreep dat we een tweepersoons kamer hadden gereserveerd, of zou dat niet meer dan logisch nu wij binnenkwamen.
Onze kamer met balkon op de zoveelste verdieping keek uit over een tafereel wat in film niet misplaatst zou zijn. Links zien we de Duomo, wat voelen we ons groots om zoveel geschiedenis in het eggie te kunnen zien.